Afgelopen zaterdag mocht ik als moeder mee naar de terugkomdag van het initatie traject voor jonge mannen van het mannenfestival.
M’n zoon had afgelopen zomer z’n initiatietraject beleefd op het mannenfestival en had voor deze terugkomdag z’n vader en mezelf uitgenodigd.
We hadden beiden een grote JA hiervoor.
Bijzonder omdat we al lang niet meer samen leven als ouders voor onze kinderen, bijzonder dat we deze dag er toch samen voor hem konden zijn.
Alleen al de tijd nemen voor deze transitie waar m’n kind, onze kinderen (bedoel ik mee de kinderen die deel uit maken van de maatschappij waar ik ook deel van uitmaak) doorheen gaan, vind ik hartverwarmend en hoopvol.
Het team was super en de interactie mogen zien tussen de jonge mannen onder elkaar en met het team was een cadotje!
De echtheid, eerlijkheid, de speelsheid, het serieuze, de kwetsbaarheid en de kracht.
De moment aan het vuur dat we mochten laten zien en horen aan onze zoon dat we ons bewust zijn van zijn ‘overgang’, en dat we hem daarin steunen, zien en horen, die voel ik vandaag nog na.
Dat we hem eren in z’n nieuwe rol als ‘jonge man’ en dat dat ook van ons als ouders een nieuwe verantwoordelijkheid vraagt, en dat we bereid zijn om daarin te gaan staan, is zo mooi.
Doorheen de dag ontvingen we daarin nog meer tips en deden we een aantal belichaamde oefeningen samen. Speels en diep rakend, verduidelijkend…
Dit is het nu… dit is nu waar jij staat, als ouder met je kind. En dit is nu waar je kind staat, in de maatschappij.
Pfieuw, het raakt iets in het diepst van mij. M’n hart smelt ervan, tranen wellen op, samen met een grote glimlach… misschien is het de erkenning, het diepe weten over deze natuurlijke behoefte in mensen aan ceremonie.
Ceremonies die ons begeleiden in overgangsmomenten. Overgangsmomenten die van nature gepaard gaan met ongemakkelijkheid en grootse uitdaging, omdat we zo onszelf en elkaar én de gemeenschap gezond houden.
Misschien raakt het me ook, omdat ik weet dat zovelen van ons, wereldwijd, hier geen toegang toe hebben, dat we het met z’n allen vergeten zijn en dat er daardoor veel ‘rauwe initiaties’ gebeuren… het leven neemt over, onze verdwaaldheid en verdwaasdheid neemt over en speelt/daagt uit in het veld van leven en dood.
Ik kijk rond in de wereld, in m’n eigen gezin, in m’n diepste binnenste en zie de verantwoordelijkheid die we met z’n allen te dragen hebben om een mooie wereld te creeëren. Ieder heeft een belangrijk puzzelstuk daarin.
Als moeder, vrouw, partner, dochter, zus, mens, … heb ik de verantwoordelijkheid goed voor mezelf te zorgen zodat ik er kan zijn voor m’n kinderen op een afgestemde manier, doorheen alle groeifasen waar ze door zullen gaan in hun leven.
Ik droom van een wereld, waarin we als volwassenen die juiste aandacht en zorg voor onzelf kunnen vinden en opbrengen zodat we mooie krachtige voorbeelden zijn voor onze kinderen. Niet alleen voor de kinderen die van ons zijn. Voor alle kinderen in de maatschappij waarin we leven. In essentie zijn we met z’n allen verbonden, als één groot web, wereldwijd.
Als moeder, vrouw, partner, dochter, zus, mens, … heb ik de verantwoordelijkheid goed voor mezelf te zorgen zodat ik er kan zijn voor m’n kinderen op een afgestemde manier, doorheen alle groeifasen waar ze door zullen gaan in hun leven.
Ik droom van een wereld, waarin we als volwassenen die juiste aandacht en zorg voor onzelf kunnen vinden en opbrengen zodat we mooie krachtige voorbeelden zijn voor onze kinderen. Niet alleen voor de kinderen die van ons zijn. Voor alle kinderen in de maatschappij waarin we leven. In essentie zijn we met z’n allen verbonden, als één groot web, wereldwijd.
Hmmm zucht.
Gezegend dat deze dag er was, dat er een team was van 6 mooie mannen die deze dag vrijwillig droegen.
Dat mijn kind, onze kinderen dit meekrijgen, dat ze in hun jonge mannen leventje weten dat ceremonies als dit bestaan.
Dat er volwassenen zijn, ouders zijn die mee willen bewegen en dat er ‘oudere’ mannen zijn die hun aanmoedigen om op die nieuwe plek te gaan staan. Om verantwoordelijkheid op te nemen voor hun leven, hun steentje bij te dragen in deze maatschappij, omdat ze daar een rol in te spelen hebben, een belangrijke. En dat we hen daar in zien, en in uitnodigen en in supporten.
Dankbaar