Leven en dood zijn zo met elkaar verbonden, ze behoren elkaar toe.  Ze voedden elkaar, want zonder leven is er geen dood en andersom.

Begin deze maand organiseerden we een voorouder dansceremonie voor vrouwen hier in Zuid West Portugal en binnen een paar dagen was het volgeboekt.  
Jonge vrouwen, wat oudere vrouwen, een mama met een dochtertje van 4, zoveel verschillende leeftijden waren er aanwezig.  

We maakten contact met de stilte in onszelf en daarna lieten we het lijf tot uitdrukking brengen wat er binnen in leeft.  Het verdriet, de pijn, ook de vreugde, de talenten, de cado’s gekregen van onze voorouders.   Het werd een prachtige avond, een feest, vol van tranen en gelach, een feest met zwetende lijven en vele kaarsen die op het altaar symbool stonden voor de voorouders, voor zij die overgingen.

Gisteren was ik zelf deelnemer in een Rouw Cirkel, een prachtig proces waarin we twee uur lang zongen en konden rouwen, na een middag van voorbereidingen.   De dag was traag opgebouwd met veel aandacht voor ons prachtige zenuwstelsel, met aandacht voor het samen opbouwen van veiligheid, zodat we uiteindelijk ook het diepe rauwe rouwen zouden kunnen toelaten.

‘k Zit er vandaag nog in, het zit nog in m’n lijf, de enorme kwetsbaarheid en de grootse magie ervan!

‘k Ben nog een beetje zonder woorden, diep geraakt voor de schoonheid die het leven ons geeft en voor wat wij mensen samen kunnen creëren.


Een aantal zaken die ik leerde de afgelopen jaren over Rouw en Seksualiteit.

  • Ze zijn zo met elkaar verbonden.  Zonder het rouwen van ons verdriet, onze pijnen, zal onze seksualiteit, onze levendigheid oppervlakkig blijven.  Rouwen hoort bij het leven en nog meer, Rouwen is Leven.  
  • Rouwen is een antwoord op een ‘verlies’.  Het is een normale respons op een normale levensgebeurtenis en het duurt zolang het nodig heeft.  
  • Seksualiteit is in de kern van iedere mens en als we rouwen komt er ook meer ‘seksuele energie vrij in ons lijf.’  
  • Rouwen is een practice, net zoals je van seksualiteit een practice kan maken.  Het is een oefenen, omdat we in onze maatschappij niet de juiste educatie ontvangen, niet de juiste voorbeelden zien, over geen van beide thema’s.  Het is een practice omdat we kunnen blijven oefenen en leren daarin.  Je rouwt niet één keer, in de hoop dat dat al je verdriet weg is.  Doorheen heel je leven zal je vele grote en kleinere verdrieten meedragen.  Hetzelfde geldt voor seksueel zijn.   Je verandert voortdurend, je lijf verandert, je verlangens veranderen.  

Vanavond, diep in deze herfst, zit ik even stil onder de prachtige sterrenhemel hier.  Besef ik dat deze weken, richting de winter, een goeie tijd is om deze thema’s meer aandacht te geven.

Ik maak een buiging voor m’n voorouders, voor m’n rouw en m’n levendigheid.  Ik neem ze symbolisch vast, alsof het kwetsbare prachtige babytjes zijn en dans ermee.  Ik koester ze en dank het leven voor deze prachtige geschenken.  

Benieuwd hoe je deze twee thema’s ervaart? E
n hoe ze ruimte mogen krijgen in jouw leven deze herfst en winter? 
Hoe je ze verbonden weet in je leven?

Benieuwd
wat jij kan doen deze weken , één klein stapje, om deze bijzondere menselijke thema’s ruimte te geven?