In m’n jonge volwassene jaren was ik me niet bewust dat Schaamte een ‘stopper’ was, een emotie die je ervan weerhoudt een actie uit te voeren, je stem te spreken, uit te reiken, een uitdagende stap te nemen die je werkelijk te nemen hebt, je verhaal te ownen, …
Ik wist ook niet dat Schaamte in z’n essentie zegt ‘Er is iets mis met Mij.’ Anders dan schuld. Schuld vertelt ons ‘Er is iets mis met iets wat je deed.’
Bij schaamte is het de grote boodschap ‘dat JIJ in essentie niet OK bent’.
Het was een veel voorkomende emotie in m’n binnenwereld, alsof het dag en nacht met me meereisde, vervlochten was in alles wat ik deed. Het kon zomaar onverwachts opduiken – en ik met m’n rosse haren, kreeg dan het beroemde rode hoofd, verschrikkelijk vond ik het. Ik ontwikkelde een angst voor die momenten, waardoor het nog meer gebeurde.
Ik schaamde me over m’n behoeften, m’n verlangens, m’n voorkeuren, m’n emoties, m’n lijf, m’n voorkeuren voor bepaalde mensen en weerstanden tegen anderen, later over m’n niet willen deelnemen aan familie-feesten. Ik schaamde voor de ruimte die ik wilde innemen, m’n speelsheid en creativiteit. Ik schaamde me voor m’n vader die teveel dronk, voor m’n broer die teveel drugs gebruikte, ik schaamde me voor mezelf omdat ik hen daar niet in kon helpen en ga zo maar door.
Het kostte me vele jaren en veel begeleiding en lichaamswerk, voordat er ruimte kwam tussen mezelf en schaamte. Het was zwoegen en zweten om te leren wie ik was zonder schaamte. Het was super spannend om wel m’n behoeften en verlangens te gaan voelen. En dan ook nog in verbinding te gaan brengen.
Het duurde een tijdje voordat ik iedere keer als schaamte langskwam, het kon ‘vastpakken’ en zien ‘daar heb je het weer’. En om dan als volgende stap te beginnen leven vanuit m’n behoeften, vanuit m’n stem, vanuit ‘Ik ben OK, het is helemaal OK met mij.’
In de praktijk komt Schaamte ook vaak mee met mensen en dan hebben we het erover. We maken ruimte om het te benoemen. Om de schaamte-verhalen te vertellen. Want daar kan het beginnen smelten.
Ann Voskamp verwoordt het zo mooi. “Shame dies when stories are told in safe spaces.”
Het was een veel voorkomende emotie in m’n binnenwereld, alsof het dag en nacht met me meereisde, vervlochten was in alles wat ik deed. Het kon zomaar onverwachts opduiken – en ik met m’n rosse haren, kreeg dan het beroemde rode hoofd, verschrikkelijk vond ik het. Ik ontwikkelde een angst voor die momenten, waardoor het nog meer gebeurde.
Ik schaamde me over m’n behoeften, m’n verlangens, m’n voorkeuren, m’n emoties, m’n lijf, m’n voorkeuren voor bepaalde mensen en weerstanden tegen anderen, later over m’n niet willen deelnemen aan familie-feesten. Ik schaamde voor de ruimte die ik wilde innemen, m’n speelsheid en creativiteit. Ik schaamde me voor m’n vader die teveel dronk, voor m’n broer die teveel drugs gebruikte, ik schaamde me voor mezelf omdat ik hen daar niet in kon helpen en ga zo maar door.
Het kostte me vele jaren en veel begeleiding en lichaamswerk, voordat er ruimte kwam tussen mezelf en schaamte. Het was zwoegen en zweten om te leren wie ik was zonder schaamte. Het was super spannend om wel m’n behoeften en verlangens te gaan voelen. En dan ook nog in verbinding te gaan brengen.
Het duurde een tijdje voordat ik iedere keer als schaamte langskwam, het kon ‘vastpakken’ en zien ‘daar heb je het weer’. En om dan als volgende stap te beginnen leven vanuit m’n behoeften, vanuit m’n stem, vanuit ‘Ik ben OK, het is helemaal OK met mij.’
In de praktijk komt Schaamte ook vaak mee met mensen en dan hebben we het erover. We maken ruimte om het te benoemen. Om de schaamte-verhalen te vertellen. Want daar kan het beginnen smelten.
Ann Voskamp verwoordt het zo mooi. “Shame dies when stories are told in safe spaces.”
Voor veel mensen die seksueel grensoverschrijdend gedrag meemaakten, is het hun realiteit te leven met schaamte. Ook mensen die leven met trauma uit hun kindertijd, kennen deze emotie heel goed. In onze maatschappij, ligt er een laag schaamte op seksualiteit, nog zonder dat er daarvoor moeilijke of traumatische gebeurtenissen zijn geweest in je leven, dus heel veel mensen in onze maatschappij ervaren schaamte in hun seksueel zijn.
Voor velen is het dus een innerlijke beleving. Veel verhalen worden niet verteld omdat Schaamte het tegenhoudt. Terwijl net in het delen ervan, een grote mogelijkheid tot vrijheid ligt.
Schaamte komt evolutionair voort uit het ‘veilig’ en ‘samen’ willen houden van een community. Het zorgt ervoor dat als mensen iets doen, iets zeggen, ze niet zomaar iets uithalen wat de groep tot schade zou kunnen brengen. Het komt voort uit lang verleden tijd waarin de community dé plek van bestaan was en je niet zomaar naar een andere plek kon. Waar er nood was aan sterke groepen, die goed aan elkaar hingen, omdat de kans op overleving dan groter was.
Nu wordt de emotie anders opgeroepen.
Het is enerzijds heel erg gecultiveerd door de leringen van het instituut de kerk.
Anderzijds is het een emotie die bovenop trauma komt te liggen. Als een sausje als het ware. Dus als er trauma is, dan komt er zoiezo nog een laag schaamte bovenop te liggen.
Ik hoorde ook deze ‘Als alle emoties kruiden zouden zijn, dan is schaamte wel het giftigste kruid dat bestaat.’ ‘Zo gauw je ervan wil proeven, braakt je hele lijf het uit.’ Het zorgt ervoor dat je het meteen weg wil, dus het stopt je met ‘vooruit’ te stappen. ‘Verder te gaan.’
Een warme uitnodiging voor jou op deze MidWinter dag.
Om de schaamtes die je erkent in jezelf te gaan eren voor wat ze zijn.
Om je er niet meer door te laten stoppen.
Om ze niet meer persoonlijk te nemen.
Om schaamte te erkennen als een reactie op de maatschappij waarin je leeft, als een reactie op trauma. Niet als een werkelijk stuk van wie je bent.
Om schaamte telkens dat het in je opkomt, te erkennen en benoemen. In eerste instantie voor jezelf én in verbinding. Spreek erover, Laat het horen. Deel je verhaal, in veilige verbindingen. En als die er nu (nog) niet zijn. Schrijf het op voor jezelf. Schrijf het ‘uit’ jezelf.
In deze winterdagen is het zo mooi om het Licht te schijnen in je binnenwereld, net zoals je misschien de kerstlichtjes hebt opgehangen in je huiskamer, kan je binnenwereld, daar waar het donker is en koud, ook wat licht gebruiken.
Ik hang m’n lichtjes ook op deze dagen, want schaamte vrij ben ik niet. Wel Stopt het me niet meer in wat ik te doen heb en schaam ik me zelden nog voor de schaamte die in me leeft.
Liefs en Lichtjes,
Carole
Voor velen is het dus een innerlijke beleving. Veel verhalen worden niet verteld omdat Schaamte het tegenhoudt. Terwijl net in het delen ervan, een grote mogelijkheid tot vrijheid ligt.
Schaamte komt evolutionair voort uit het ‘veilig’ en ‘samen’ willen houden van een community. Het zorgt ervoor dat als mensen iets doen, iets zeggen, ze niet zomaar iets uithalen wat de groep tot schade zou kunnen brengen. Het komt voort uit lang verleden tijd waarin de community dé plek van bestaan was en je niet zomaar naar een andere plek kon. Waar er nood was aan sterke groepen, die goed aan elkaar hingen, omdat de kans op overleving dan groter was.
Nu wordt de emotie anders opgeroepen.
Het is enerzijds heel erg gecultiveerd door de leringen van het instituut de kerk.
Anderzijds is het een emotie die bovenop trauma komt te liggen. Als een sausje als het ware. Dus als er trauma is, dan komt er zoiezo nog een laag schaamte bovenop te liggen.
Ik hoorde ook deze ‘Als alle emoties kruiden zouden zijn, dan is schaamte wel het giftigste kruid dat bestaat.’ ‘Zo gauw je ervan wil proeven, braakt je hele lijf het uit.’ Het zorgt ervoor dat je het meteen weg wil, dus het stopt je met ‘vooruit’ te stappen. ‘Verder te gaan.’
Een warme uitnodiging voor jou op deze MidWinter dag.
Om de schaamtes die je erkent in jezelf te gaan eren voor wat ze zijn.
Om je er niet meer door te laten stoppen.
Om ze niet meer persoonlijk te nemen.
Om schaamte te erkennen als een reactie op de maatschappij waarin je leeft, als een reactie op trauma. Niet als een werkelijk stuk van wie je bent.
Om schaamte telkens dat het in je opkomt, te erkennen en benoemen. In eerste instantie voor jezelf én in verbinding. Spreek erover, Laat het horen. Deel je verhaal, in veilige verbindingen. En als die er nu (nog) niet zijn. Schrijf het op voor jezelf. Schrijf het ‘uit’ jezelf.
In deze winterdagen is het zo mooi om het Licht te schijnen in je binnenwereld, net zoals je misschien de kerstlichtjes hebt opgehangen in je huiskamer, kan je binnenwereld, daar waar het donker is en koud, ook wat licht gebruiken.
Ik hang m’n lichtjes ook op deze dagen, want schaamte vrij ben ik niet. Wel Stopt het me niet meer in wat ik te doen heb en schaam ik me zelden nog voor de schaamte die in me leeft.
Liefs en Lichtjes,
Carole